7/6: Rudbar, landinwaarts over de tolweg

Terug naar de snelweg, landinwaarts door de valei langs de Sefid Rud rivier en richting de bergen die het plateau waar Teheran op ligt van de Kaspische zee scheiden. De core business langs de weg was vandaag bramen (jongens met plastic bekertjes op dienbladen), knoflook (stalletjes met bosjes), handbezems (straatventers) en olijven (100 bijna identieke winkels in Rudbar). Meestal gesitueerd op een knooppunt waar de berijder een keuze moet maken. En die leken vol te gaan voor een beetje vertier, want overal gooiden ze pardoes hun auto aan de kant om wat in te slaan. Na 45 km kwam onze keuze om de nieuwe tolweg op de linkerkant of de oude weg aan de rechterkant van de valei te nemen. Rechts was 1 baans, zonder vluchtstrook maar wel met alle vrachtwagens. Links was 2 baans met een vluchtstrook van 2 meter breed en superglad rolasfalt. Je gevoel dat een tolweg niet is bedoeld voor fietsers wordt even later bevestigd door een verbodsbord voor fietsers. Maar als de tolbeambte vraagt waar je vandaan komt, wij vragen wat we moeten betalen. En hij dan z'n hoofd schud en zegt 'Go'. Ja, dan zijn we er natuurlijk snel klaar mee: de linker oever dus. Een heerlijke 40 km met wind in de rug, een wagenpark dat zeker 30 jaar jonger was dan dat aan de overkant en een prachtige valei naar Rudbar. Aangezien de volgende overnachtingsmogelijkheid pas over 100 km zou zijn, zijn we na 85 km om 3 uur afgestapt. Tijd om nog wat huiswerk te doen voor onze visum aanvragen. Want Teheran komt eraan, de plaats waar we onze visa hopen te bemachtigen voor zowel Turkmenistan, Uzbekistan als China.