6/6: Fuman, als een Iraanse toerist

Een prima fietsdag: 89 km onder een strakblauwe hemel langs de rijstvelden op weg naar Fuman. Van daaruit wilden we 's middags namelijk nog Masuleh - het mooiste bergdorp van Iran - bezoeken. Weinig vrachtverkeer, maar wel heel veel auto's met volle imperials op terugreis van het hun lange weekend weg. En sommigen stoppen dan om te vragen of ze met je op de foto mogen, na de bijna standaard openingsvragen. Iraniërs zijn een nieuwsgierig volk. Vraag 1 is waar je vandaan komt, vraag 2 waar je naar toe gaat, vraag 3 wat je voor werk doet, vraag 4 hoe oud je bent en vraag 5 of er ook baby's zijn. Als tegenprestatie vragen we altijd een foto terug en dat vinden zij dan ook weer leuk. In Fuman waren we ook niet de enige. Iedereen die terug naar Teheran moest leek hier te zijn gestopt om nog even de lokale lekkernij in te slaan. Klucheh Fuman, een soort gevulde koek met walnootpasta. Bij de beste bakker van de stad (inderdaad, die met de langste rij) hebben we ons maar tussen de lokale toeristen gevoegd. En heeft Eric in de rij weer nieuwe vrienden gemaakt en uitnodigingen gekregen voor verderop in Iran. Masuleh was inderdaad bijzonder.  Dit zeker 1000 jaar oude dorp is als een soort dakpanconstructie tegen een rotswand aangebouwd, waarbij het platte dak van het ene huis, de weg voor het bovengelegen huis vormt. Maar toerisme is universeel, ook in Iran. En dus kon je er lokale lekkernijen en handwerk kopen, thee drinken op bankjes met leuke kelims en foto's laten maken in lokale klederdracht (uh, Volendam?).