8/6: Qazvin, afzien tussen de rotsen

Gisteren waren we nog helemaal het mannetje met onze tolweg manouvre. Vandaag hadden we het minder goed voor elkaar. En dat begon misschien wel de avond daarvoor toen ik Eric's luchtbed wat onhandig door de kamer manoeuvreerde en de plafond ventilator er een enorme winkelhaak in klapwiekte. Weg 'op maat gemaakt 2 persoons slaapsysteem'. Dat is extreem onhandig voor het kamperen (waar we in Turkmenistan toch eindelijk aan moeten gaan geloven), maar ook voor vage motels wanneer het beddengoed al meer dan een week niet lijkt verschoond. Vanochtend vertrokken we met ieder een halve bak yoghurt en een banaan voor een pittige etappe van 115 km en 1737 hoogtemeters in zo'n 30 graden. En steeds kwamen restaurants of goede winkels te vroeg of te laat. En dus hebben we deze dag gedraaid op ieder 5 hele vage koeken, 3/4 liter Zam Zam cola, een halve rol koekjes en eindeloos veel water. En niet te vergeten: een kop thee van 2 politieagenten, een handje kersen van een verkoper langs de weg en 2 stukken watermeloen van 5 leraren die op hun weg terug maar Teheran waren. In de volle zon was het dus ouderwets afzien op de '49' die zich langs de droge rotswanden een weg omhoog baande naar de pas op 1545 meter. De zoutvlekken zaten zelfs op de scheenbenen van de beenstukken. Maar eenmaal op het plateau, zag het landschap er weer heel anders uit met akkers zo ver je kunt kijken. Alsof we in de graanschuur van Iran zijn beland.