1/4: Pamukkale, Turks eten en heel hard afdalen

Turks eten, we zijn er nog een beetje op aan het oefenen. Soms wijs je wat aan in de keuken, meestal kijk je om je heen wat de rest doet. Zoals gisteravond toen we naast een bordje rijst, bordje bonen in tomatenolie en een glaasje ayran (soort karnemelk) ook een bord ongesneden bosui en bladgroenten gepresenteerd kregen. En dus ging het na 1 rauwe hap van de bosui verder onaangeraakt terug naar de keuken. Even later zagen we hoe het moest: wat groenvoer in een stuk brood stoppen en dat in de tomatenolie dopen. Weer wat geleerd. Vanochtend bij het ontbijt zagen we dat Turken niet beleggen, maar wat stukken kaas, worst, komkommer, tomaat en olijven eten en daarbij wat brood nuttigen. Dat brood zit tot nu toe overal in een doorzichtige plastic bewaardoos. Een niet hele charmante, maar wel effectieve presentatie. Op de route hebben we vandaag een kilometer aan hoogte verloren. Klimmen is niet erg, maar zo hard afdalen voelt als heel erg zonde. Omdat je geen tijd hebt om er van te genieten als je met 55 km per uur over een vluchtstrook naar beneden raast. Laat staan een foto maken, want je hebt alle ledematen en concentratie nodig om heelhuids beneden te komen. Of eigenlijk in Pamukkale, om precies te zijn. Een dorp aan de rand van thermale bronnen en opgravingen van de Romeinse stad Hierapolis.