1/8: Kokand, bergetappe over de Kamchick Pass

Blauwe tegeltjes uit de 14e eeuw zijn fijn, een hotel met hele witte zachte lakens en een zwembad op de binnenplaats ook. Maar het mooiste zijn toch de bergetappes, het doet iets met je hersenen. De lucht is schoner, het uitzicht verandert bij iedere bocht, je gaat een heroïsch gevecht aan en hebt de victorie van het afdalen. Op een weg in aanleg, want onze Spanjaarden (31/7)  waren de hele 40 km voor de top van de Kamchik Pass druk bezig. En dan is het fijner om alleen op halfverharding of net gestort beton te rijden dan op een aan gort gereden enkelbaans weg tussen de vrachtwagens die met stampende motoren ook hun gang naar boven maken. Ditmaal geen militair materieel, maar eindeloze door politie geëscorteerde konvooien aan gas tankwagens. En bussen met schoolkinderen die door de staat georganiseerd op zomerkamp gaan als de schoolvakanties al begonnen zijn, maar ouders nog moeten werken. Die hadden we een week eerder ook al gezien. Iedere regio gaat een week in een andere regio op bezoek, vertelde Munira (27/7). Maar eerst moest er aan het begin van de pas geregistreerd worden, omdat de Fergana valei nog steeds te boek staat als een onrustige regio. Onze namen werden in een computersysteem ingevoerd. Geen woord over onze illegale nacht in Angren, mooi zo! Vlak onder de top van de pas hebben ze op 2180 meter hoogte 2 tunnels geboord. En ook die werden door militairen bewaakt, die zeer geïnteresseerd naar onze paspoorten keken maar er volgens mij geen letter van begrepen. Om kwart voor 8 stapten we vanochtend op de fiets en om half 8 stapten we er in Kokand ook weer af, met 140 km en 1540 hoogtemeters in de benen. Even douchen, een hotdog met cola bij het eerste het beste restaurant en heel snel naar een schoon bed. Da's pas fijn.