31/7: Angren, registratie perikelen

We fietsten naar het zuiden Tashkent uit en vervolgens draaiden we naar het oosten een brede valei in met aan weerszijden glooiende bergen. Voor het eerst sinds tijden mocht er weer een beetje geklommen worden. Een aardige opwarmer voor morgen, als we de Kamchik pas (2267 m) over mogen. Onderweg in het veld veel zonnebloemen, mais, graan en een heel bataljon aan pantserwagens en artillerie voertuigen. Uh, waar gaan die naar toe? Het is toch al weer 9 jaar geleden dat de overheid hardhandig een grote demonstratie in Andijan uiteensloeg en een bloedbad aanrichtte. En daarmee is Andijan nog steeds een bijzonder gevoelig punt in Uzbekistan. Na een km of 110 reden we Angren binnen, een haveloze industriestad zo'n 60 km voor de pas. Het enige hotel met een vergunning om toeristen te mogen ontvangen zat vol. Toeristen moeten zich eens in de 3 dagen laten registeren, en dat kan alleen bij hotels met een vergunning. De overige hotels mogen alleen Uzbeken accepteren. Maar aangezien we gisteren nog geregistreerd waren en vandaag dus geen registratie nodig hadden, probeerden we het toch nog bij een paar anderen. De eerste 2 zeiden nee, maar het complex dat appartementen verhuurde aan een ploeg Spaanse wegenbouwers zei ja. De 'director' leek in eerste instantie niet heel welwillend, maar begeleide ons vervolgens persoonlijk in de taxi naar een restaurant en zag er op toe dat we een goede bestelling plaatsten. Eenmaal terug in het complex volgde al snel een politie inval. Aan het beeld van 'op iedere hoek van de straat een agent' waren we al aardig gewend, maar deze hadden we nog niet gehad. Toch een beetje spannend, want ik heb zo'n vermoeden dat in de vergunning van het complex niets stond over het herbergen van toeristen. De director bevestigde dat hij inderdaad een 'problemski' had, maar dat wij gewoon konden gaan slapen. We hebben wel eens beter geslapen.