7/5: Doğanyurt, langs een ruige en dunbevolkte Zwarte Zee kust

Onze ontmoeting met de Hamburgse Viking was een voorbode, maar dat wisten we pas aan het eind van de dag. Maar eerst was er 'vrede op aarde', met een azuurblauwe zee, strakblauwe lucht, weinig auto's, een paar ezels, een enkele koe met een bel om zijn nek en een nest hele kleine puppy's langs de weg. Bij iedere riviertje ging de D10 landinwaarts een valei in om bijna naar zee niveau af te dalen en vervolgens aan de andere kant van de valei richting kust weer 150 tot 200 meter omhoog te klimmen. En in de middag begon het knetterhard te waaien. Vol tegen, maar wel alleen op de kop van de valleien. En zo kwam van de ambitie om iets minder hard te werken dan gisteren, met 75 km en 1887 hoogtemeters (weer een nieuw dagrecord!) niets terecht. In Doğanyurt bleek echter geen Otel of Pansiyon. De dichtstbijzijnde zou 30 km verderop zijn. Dacht het niet. Eerst maar eens eten bij de plaatselijke Lokantasi en daar wist iemand dat je zonder problemen je tent op kunt zetten bij de haven. En dus zochten we een mooie plekje op het gras achter een gemeenschapsgebouw dat niet werd gebruikt. Totdat even later de vrouwelijke helft van het dorp daar werd afgezet, de muziek vol open ging en tenslotte een jonge dame in een mega grote roze jurk naar binnen werd geloodst. Een vrijgezellenfeestje, vermoedden we. Ben benieuwd hoe laat die het gaan maken.