9/5: Ayvancik, verbonden met Duitsland

Na de wat kortere etappe van gisteren voelden de benen weer fris en het parcours ook net iets milder. En dan zit je zo in de flow op een helling waar je rustig is z'n 2 tegen omhoog fietst in een graadje of 16 en de zon op je rug. Het enige geluid dat je dan hoort is je fiets, je ademhaling en de vogels om je heen. Lekker! En zo reden we met 95 km en 1400 hoogtemeters op de teller vlak voor een grote onweersbui Ayvancik binnen. We hebben vandaag aardig ons Duits op kunnen halen. Het begon in Türkeli, waar 2 heren op leeftijd ons bij het benzine station uitnodigden voor een 'Kaffee Pause'. De een had 40 jaar in Stuttgart bij Mercedes Benz gewerkt, de ander in de wegenbouw in Gelsenkirchen. Vlakbij Eric's geboorteplaats Venlo dus, waar hij elke week kwam om "Gemüse und Kaffee zu kaufen". Een traditie die de Duitsers daar op zaterdag overigens nog steeds in ere houden. En zo waren er meer die even hun auto aan de kant van de weg stopten om een praatje te maken. Van de laatste kregen we een onvervalste reep Duitse Nussknacker chocolade toegestopt. De jonge Turkse man woonde in Duisburg, had 3 weken vakantie en was op familiebezoek. "Seit ihr auf Weltreise oder so? Aber dass ist ja supertoll!" Achmed (die van Mercedes) legde uit dat de eerste generatie grotendeels gepensioneerd is teruggekeerd naar Turkije en nog wat 'bijklust', maar er nog altijd zo'n 3 mln Turken in Duitsland wonen.