3/4: Aydin, Turkse gastvrijheid en 136 op de teller

We begonnen 'off the road' via kleine boerenweggetjes om later die dag in het geweld van de lokale A4 (E87) te eindigen. Een heerlijk rustige start, bijna geen verkeer op de weg en af en toe een gehucht met thee drinkende oude mannetjes op het terras. Na 30 km zijn we maar eens afgestapt en erbij gaan zitten. En zo is er meestal wel iemand die ooit in Nederland of Duitsland heeft gewerkt en nog een paar woorden niet-Turks spreekt. En dus werden we op thee getrakteerd. Bij het afsluitende toiletbezoek bleek het koffiehuis die niet te hebben. En zo loop je even later met de man die in '73-'77 in Goor heeft gewerkt naar het huis van zijn schoonzus even verderop en zit je vervolgens op het toilet in een badkamer van een wildvreemde. Nachtponnetje aan de muur, tig teiltjes op de vloer, antieke boiler in de hoek. Wat een gastvrijheid. Vanaf Burharkent reden we tussen 2 bergruggen door op de D320 naar het westen die later 2 baans E87 zou worden naar Nazilli en eindigden we met 136 km op de teller voor de overnachting in Aydin. Tja, als het dan een keer vlak is en je hebt superstrak asfalt, dan moet je jezelf maar een beetje stretchen. Mooi hoe snel je perspectief verandert, ruim 2 weken geleden waren we nog op zoek naar een goede fietsroute van Rome naar Bari, ondertussen is een Turkse snelweg geen issue meer.