4/6: Astara, reuzenafdaling naar de Kaspische Zee

Vanochtend zijn we nog in de watten gelegd door mama Parvizi met een zondags ontbijt en zelfgebakken brood voordat Pouya ons op de fiets de stad uit heeft geleid richting Namin. Een relatief vlakke etappe met ruim 300 meter klimmen, om vervolgens in een kilometer of 40 af te dalen naar Astara. Daar zijn er 2 van: 1 in Iran en 1 aan de andere kant van het riviertje dat de grens vormt met Azerbeidzjan. Dichter dan dit zullen we waarschijnlijk nooit meer bij Azerbeidzjan komen, vermoed ik zo maar. Een afdaling van zo'n 1900 meter naar 0 met haarspeldbochten, veel bos en fraaie uitzichten over valleien. Waarin het steeds iets warmer en vochtiger wordt en je vlak voor Astara opeens tussen de rijstvelden fietst. Maar op deze reuzenafdaling waren we vandaag niet alleen, want heel Iran was vandaag vrij ter gelegenheid van de 30e sterfdag van Ayatollah Khomeiny. Dus leek het op de eerste zomerse dag in de file naar Zandvoort. Maar hier wordt dit 'en route' gecombineerd met de nationale hobby's picknicken en BBQ'en. Soms in 1 van de 1000 tentjes langs de weg, waar maïskolven, honing, thee, kebab, aardbeien en kersen werden verkocht. Maar soms ook slechts 3 meter van de weg af op het meegebrachte kleed of in een tentje voor het geval dat het gaat regenen. Iedereen was in een goede bui en de "Welcome in Iran", "Where are you from?" en "I love you!"s waren vandaag niet van de lucht. Na slechts 86 km hebben we in Astara een hotel gezocht om nog een beetje uit te zieken van een paar dagen zware verkoudheid. Fruit, kruidenthee van mama Parvizi en vroeg naar bed.