4/7: Askaneh, onherbergzaam mooi

Toen we na het ontbijt nog even wat water insloegen was het een drukte van jewelste op de parkeerplaats waar iedereen uit zijn typisch Iraanse koepeltentje kwam gekropen. Even verderop lag een volledig gezin naast elkaar (en hun klassieke Paykan) in de buitenlucht op een kleed en wat kussens. Op 1,5 meter afstand van de doorgaande weg. Wie maakte zich hier nu druk over wilde zwijnen en jongetjes (3/7)? Het landschap werd nog weidser, ruiger en droger naarmate we hoger kwamen. De lucht was fris en het blauw leek dieper van kleur dan ooit. Hier en daar een polletje gras of een struikje en af en toe een kleine cycloon die het zand in een kolom deed opstijgen. Tijdens de lunch hebben we een duiker in aanleg opgezocht om een pannetje pasta te koken. Want een boom was in geen velden of wegen te bekennen en de wind was ondertussen tot windkracht 6 toegenomen. Op 1581 meter volgde de pas en doken we weer 40 km lang naar beneden. Om langzaam maar zeker de temperatuur te voelen oplopen en weer in de bewoonde wereld terecht te komen.