3/8: Andijan, afscheid van Oezbekistan

Onze laatste volle etappe in Oezbekistan. Land van shaslicks en meloenen langs de weg. Van vredige boeren dorpen en kindjes die in sloot of goot badderen. Van grote pullen bier en hele kleine auto's en busjes. Natuurlijk helpt een strak blauwe lucht behoorlijk mee, maar we vonden het een gezellig land waar genoten wordt en voor elkaar wordt gekookt. En dat er niet de hele dag stromend water is en op elke hoek van de straat politie staat, lijkt niemand heel erg te deren. Dat de huidige president er al 23 jaar zit, oppositie verboden is en minstens een vijfde van de bevolking langdurig in het buitenland werkt, kan ook niet heel gezond zijn. Maar de klassieke Zijderoute steden Buchara en Samarkand zijn van een ongeëvenaarde schoonheid. Alhoewel ze dat zelf niet zo leken te beseffen. Iedere keer als we werden gevraagd waar we vandaan kwamen herhaalden ze 'Gollandiya'. Heel langzaam alsof ze Nederland op hun tong wilden proeven, terwijl de ogen vol bewondering omhoog keken en het hier over een of ander tropisch walhalla ging. Terwijl de perziken en nectarines hier toch zo van de boom vallen. Hun begroeting was onverdeeld hartelijk. Nergens werd onderweg zo enthousiast getoeterd, gezwaaid en gefloten. We zullen ze missen!