31/10: Chongqing, fashion victims

We hadden een gevarieerd programma vandaag. 's Ochtends een beetje poetsen en sleutelen aan de fietsen en 's middags onze outfit completeren met iets gekleeds voor het captainsdiner. De stadse Chinees die het kan betalen is een echte 'fashion victim', dus er was aanbod genoeg. Van goedkope kelderboetieks tot de chique Franse modehuizen achter hun grote glanzende gevels. De damesmode in etalages was bijzonder vrouwelijk, met veel kleur, sierlijke lijnen, veel rokjes en jurkjes. 'Mini' is de standaard, en als het even kan ultra mini met in het oog springende hoge laarzen of stiletto's met forse plateaus. En dan te bedenken dat ze in '85 nog allemaal in praktische blauwe outfits liepen. Shoppen is overigens universeel, met behulpzaam personeel dat niet te beroerd is om een andere maat te zoeken en zelfs alternatieven aandraagt. Het enige echte Chinese is de "kwan jin kwan ling"  (fonetisch). Je hoort het ook bij de voordeur van restaurants als je overweegt naar binnen te gaan. Het betekent zoiets als 'van harte welkom in mijn winkel', maar de monotone repeterende uitspraak doet deze uitnodiging een beetje teniet. Eric heeft nog even een blik geworpen op de horlogezaken. Waar een IWC 'instapmodelletje' het dubbele bleek te kosten van wat je er in Nederland voor zou betalen. Is deze enorme importheffing het laatste beetje tegengas op een niet te stuiten hang naar westerse luxe en profilering, of pikt de belastingdienst hier graag een graantje mee? De politieke historie, het enorme verschil tussen arm en rijk en het straatbeeld verwarren me en ik kan het niet goed duiden.