28/5: Maku, "Welcome to Iran!"

Vanochtend zijn we Doğubeyazıt uitgefietst op weg naar de grens met Iran. Jean-Baptiste (een Parijse motorrijder die we in Trabzon bij het Iraanse consulaat hadden ontmoet) had 10 uur moeten wachten op 'een miljoen stempels' voordat hij met zijn motor door mocht. En in je hoofd bereidt je allerlei gesprekken voor over bijvoorbeeld onze medicijnkit zonder doktersverklaring die we in de Stans nog nodig zullen hebben. Maar douanier #1 heeft onze visa ingescand, douanier #2 heeft een vluchtige blik in 3 van de 10 tassen geworpen, douanier #3 ging met onze paspoorten een gebouw in en was zo vriendelijk nog een formulier in te vullen in farsi.  En douanier #4 zette 2 mooie blauwe ingangsstempels. Yes, we zijn Iran binnen! En dat alles in een half uur tijd. In Maku - een langgerekt plaatsje ingeklemd tussen 2 stijle rotswanden - vonden we na 10 doorverwijzingen een hotel. Dan merk je dat we 6 weken in 1 land hebben doorbracht en daar snapten hoe dingen zijn georganiseerd. Tijd om opnieuw te kalibreren. Een kleine supermarkt is altijd een goed ijkpunt. Bij de zoetigheid herkenden we nog veel Turkse producten, maar bij de beauty afdelingen stonden de L'Oréal's, Nivea's en OxyAction's gewoon op de plank. Interessant, een westerser aanbod dan we in Turkije zagen. Maar verder zijn alle uithangborden en winkelruiten voor ons echt abracadabra. Op jacht naar een lokale SIM kaart (met de westerse kun je niet bellen), werden we doorverwezen naar de Postbank. We kozen in het bouwblok dat het zou moeten zijn voor de gevel die er het duurst uitzag met veel geel (de kleur van Post in de laatste 3 landen). Na de voordeur volgde een trap naar de 1e verdiepingen en opeens stonden we met 1 been in de operatiekamer van een tandarts. Oeps. De man van de nabijgelegen telefoonwinkel heeft ons vervolgens op weg geholpen en morgen zou onze Iraanse telefoon het moeten doen. Met een beetje hulp komen we er wel.