25/7: Gulistan, landsgrenzen en meloenen

Navigatietechnisch was het een overzichtelijke etappe: 91 km naar het oosten en vervolgens 32 km naar het noorden. En dat allemaal omdat Rusland het bij de inrichting van de SSR landen nodeloos ingewikkeld heeft gemaakt. Naar verluid om ieder land op te zadelen met meerdere volkeren en een complexe landkaart en zo te voorkomen dat er in de 'Stans' ongewenste machtsontwikkeling zou plaats vinden. En dus gaat de rechte lijn van de oude snelweg van Samarkand naar Tashkent door een tipje Kazachstan. Maar nu dus niet meer. Langs de weg eindeloos veel meloenenverkopers. Meestal jongens, die voor het gemak een bed naast de stapel meloenen hebben gezet. Soms oude 'moekes' die op hun hurken zitten. En soms oude mannetjes, die in de verkoop van meloenen het perfecte excuus lijken te hebben gevonden om met elkaar langs de weg onder een boom te zitten en te kijken wat er zoal voorbij komt. De 120 km viel zwaar vandaag, en dat kwam vooral door het brakke wegdek. Maar iedere keer als je denkt dat het zo echt niet meer gaat, komt er opeens een kilometer glad asfalt. Omdat de Oezbeekse Rijkswaterstaat zelf blijkbaar ook vond dat het zo niet langer kon. Totdat je daarna weer op een hobbelstuk rijdt dat in het voorjaar nog net te goed was om te worden afgekeurd. Maar goed, bij ons heeft Rijkswaterstaat natuurlijk een relatief eenvoudige klus aangezien ze geen -20 tot +45 hoeft te overbruggen.