23/8: Kaji-Say, camel trophy over de Tosor Pass

Vandaag zijn we vroeg opgestaan om wat extra kilometers te kunnen maken. Rond een uur of 11 hadden we echter nog maar 12 km gefietst en 5 gaten in banden geplakt. Maar daar was Oruk-Tam, het langverwachte dorp met een heuse 'magasin', waar we brood konden inslaan en onze benzine brander bijvullen. De winkel (2 m2) was de enige in 100 km en had alles wat de gemiddelde biker en hiker nodig had. Behalve brood. Maar dat was geen enkel probleem, want iedereen bakt hier zelf. Het winkelmeisje maakte een rondje langs de buren om te vragen wie er nog brood had. Resultaat: 4 totaal verschillende, maar super lekkere broden. Toen we nog geen kilometer het dorp uit waren hadden we onze volgende lekke band. Langzaam maar zeker drong het besef door dat we voor dit terrein misschien te zwaar beladen waren en we ons materiaal zo om zeep hielpen. En toen we een klein vrachtwagentje aan zagen komen, was dat het 'teken'. Vadim (een 22 jarige Rus uit Bishkek) en Trolli (Kyrgizische 60-er, witte vilten pet op, nauwelijks tanden) stapten uit. Vadim had de route nog nooit gereden, maar zag wel een wit weggetje op onze kaart, vlak langs een berg van 4162 meter. De prijs was snel gemaakt en weg waren we. Na een paar obstakels die in een 4x4 behendigheidsproef niet hadden misstaan vroeg Vadim nog een paar keer naar de weg en keek steeds bezorgder. De obstakels werden groter en ik begon me af te vragen wat de door ons in het vooruitzicht gestelde beloning met Vadim's beoordelingsvermogen deed. Even later kwamen we de 2 liftende Françaises van gisteren weer tegen. Of ze mee mochten naar Issyk-Köl. "Geen probleem, stap maar in de laadbak" zei Vadim, die duidelijk onder de indruk was van zoveel schoonheid in 'the middle of nowhere'. En vanaf dat moment wist ik dat we Issyk-Köl zouden bereiken. No way, dat dit jonge mannen hart onverrichter zake zou omdraaien. En zo hebben we met samengeknepen billen ons bij iedere bocht afgevraagd welk obstakel er nu weer zou volgen, 4 rivieren doorwaad en een tiental weggeslagen duikers en rotsblokken op de weg omzeild. Vadim bleek een briljante chauffeur en perste meer uit deze vrachtwagen dan het ding zelf en de herders te paard die af en toe kwamen kijken voor mogelijk hadden gehouden. Rond zeven uur bereikten we de top van de Tosor Pass (3980) in een volstrekt levenloos granieten landschap met sneeuw. Het gevoel van overwinning verdween nog even toen in de afdaling het zoveelste stuk weg volledig was weggeslagen. Maar ook door dit puntige graniet wist Vadim de oliecarter onder zijn wagen met slechts een paar schrammen heen te loodsen. Toen we in het donker tijdens de afdaling na een kilometer of 20 voor het eerst een tegenligger zagen, wisten we zeker dat we Issyk-Köl zouden halen. Rond half 10 lieten we ons bij het eerste de beste hotel droppen, gesloopt maar blij dat we hier heelhuids uit waren gekomen.