22/5: Aşkale, tevreden

Vandaag hebben we weer een hoogtepunt bereikt. We fietsten van 1600 naar de Kop Daği pas op 2302 (volgens de landkaart), ook wel 2409 (volgens het lokale ANWB bord) of 2435 (volgens onze Garmin). Zo hoog waren we nog niet eerder geweest. Het eerste stuk was vals plat met een forse wind tegen. En ondanks dat we door prachtige ruige natuur reden zat de spirit er nog niet helemaal in. "Straks gaat het regenen, de speling in m'n trapas lijkt met de km erger te worden, als we nu zo weinig stijgen moeten we straks meer dan 10% klimmen, etc". Niemand die hier iets mee op schiet natuurlijk. Na een korte pauze en een halve zak gedroogde vijgen ging het beter. Gewoon accepteren wat je krijgt en het daarmee doen. De wind ging iets liggen, de zon weer wat schijnen. Eenmaal boven snel wat geluncht in een wegrestaurantje en 15 km afdalen tegen de zwarte onweerswolken in. Al het licht dat er nog door heen kwam leek volledig geabsorbeerd te worden door het nu bijna donkerbruine fluwelige landschap. Een bijzonder (non)kleurenspel. Voor ons hotel in Aşkale liep Eric Clemens tegen het lijf waarmee we 's avonds hebben gegeten. Een kwieke 76 jarige Duitser uit Keulen die op zijn motor net van de Syrische grens kwam aanrijden. De man had in zijn leven al de halve wereld afgereisd met z'n rugzak, fiets en motor en beschreef zijn eigen staat van zijn als 'tevreden'. Dat lijkt me een mooi doel in het leven.