20/10: Mianxian, aan de hotpot

Een vrij functionele etappe, waarin we van A naar B reden. Geen heroïsch klimwerk, indrukwekkend natuurgeweld of panda's, maar een vrij vlakke route langs bebouwing en boomkwekers. Met 80 km ook niet te lang, zodat we het beloofde droge weer nog even konden afwachten toen het 's ochtends vroeg nog met bakken uit de hemel kwam. Diezelfde regen had op de laatste 20 km een waar modderbad aangericht, omdat ze de hele weg er maar in één keer helemaal uit hadden gehaald ter vervanging. Hoezo verplicht verkeersplan met omleidingen? Maar zo ligt die nieuwe weg er natuurlijk wel een stuk sneller in en m.b.v. de tuinslang van de 'Usmile' benzinepomp (mooie merknaam) waren alle sporen snel gewist. Maar de beste ervaring was toch wel het hotpot restaurant van het hotel. Engels voor bouillon fondue. Het is elke keer weer intrigerend om te zien hoe men reageert als je geen Chinees blijkt te spreken. Sommigen gaan langzamer praten, anderen denken dat we het opeens wel snappen als ze het in het Chinees opschrijven. Deze gastvrouw schoot in de kramp toen we haar uitleg over het fondue concept ook de derde keer niet begrepen. Ze haalde er receptie medewerkers van het hotel bij, maar die keken ook maar van een afstandje toe. De cheffin kwam met grote passen aan om vervolgens weer net zo hard voorbij te lopen. Die had zo te zien geen zin in gezichtsverlies t.o.v. ondergeschikten. En uiteindelijk nam de afruimster ons maar gewoon bij de hand. Ze duwde een bord in onze handen, deed de koelkasten met alles wat je in de fondue zou kunnen stoppen open en haalde even later een schuimspaantje toen ze ons lang genoeg had zien klungelen in een poging om gladde ronde dimsum hapjes met chopsticks uit een fondue pot te vissen. Ik houd van aardige praktische mensen.