17/9: T296 naar Lanzhou, een reis door de woestijn

Een spoormedewerker die op weg was naar zijn werk begeleide ons op alle hindernissen richting de trein. De eerste was checkpoint 1, waar Eric zijn bus scheerschuim en zakmes mocht inleveren. Achteraf gezien heel logisch, maar 'met de trein gaan' was in ons hoofd nog iets kleinschaligs en onschuldigs. Twee keer slikken en doorlopen naar checkpoint 2, 3 en 4. Om vervolgens met 1000 man in een ruimte te wachten op de trein die een uur vertraging had. Echt alles gaat hier blijkbaar in het groot. Nu begrepen we ook waarom je hier niet met 2 fietsen en 11 tassen tussen wilt zitten. Eric maakte via Google Translate vrienden met de dochter van de buren. Ik probeerde alle gezichten te rubriceren naar etnische achtergrond. Ooit woonden in deze provincie voor 90% Oeigoeren, een volk met een lange historie en een taal die lijkt op die van de Kazachen, Kirgiziërs en Oezbeken. Na de politiek gestuurde invasie van Han Chinezen is dit nog maar 50%. Maar de spanningen zijn er niet minder om geworden. In onze 4 persoons slaapcoupé reden we samen met een vader en zoon langs Turpan, de heetste plek van China waar het kwik zomers oploopt tot 47 graden. En daarna door het grote niets, met alleen nog maar woestijn. Heel af en toe was er wat te beleven, zoals een enorm windmolenpark, wat ja-knikkers of kleine zanddijkjes waar vermoedelijk pijpleidingen onder liggen. En heel veel uitkijktorens die uitkeken naar ... Ja, naar wat eigenlijk? Wat een goed idee om dit stuk over slaan. Geen idee hoe we hier aan water waren gekomen.