16/9: Ürümqi, treinkaartjes scoren

We zijn eruit! We gaan naar de 'bullseye' van China. Naar Lanzhou, de hoofdstad van de provincie Gansu. De langgerekte provincie die de gateway naar Xi'an vormde, het historische beginpunt van de zijderoute. Het ligt alleen wel zo'n 21 uur treinen verderop. En dus waren we klaar voor een 2e poging om de trein te nemen, maar dit maal gewapend met een briefje van onze herbergier dat in het Chinees uitlegde wat we wilden. Op naar het station en het China Railway Express kantoor om onze fietsen en de tassen die we onderweg niet nodig hadden vast in te checken. Want dat hadden we ondertussen al geleerd. Het station was volledig in handen van politie en leger met aan alle kanten groot materieel, wegversperringen en checkpoints. Je zag het in de hele stad, maar dit was een serieuze overmacht. Niet heel gek natuurlijk, een paar maanden na de laatste in een reeks van bomaanslagen. Opgeëist door Oeigoeren die zich structureel gediscrimineerd voelen en aandacht vragen voor hun positie. In de Ticket Hall voegden we ons bij zo'n 700 anderen voor één van de 20 loketten. Alle tijd om de schema's die in het Chinees op het grote bord voorbij flitsten proberen te snappen. Achter de loketten werd snel van beambte gewisseld toen bleek dat we geen Chinees spraken. De perfect Engels sprekende juffrouw verkocht ons niet alleen de gewenste kaartjes, maar gaf ook nog wat Chinese instructies mee voor de collega's van CRE. Best spannend, om je meest kostbare bezit in andermans handen achter te laten. Niet op slot en klaar om er zo mee vandoor te gaan. Maar de vriendelijke CRE dame vond het de normaalste zaak van de wereld en plakte er een streepjescode op. We waren nog geen 10 meter weg en daar klonk al een fietsbel. We draaiden ons om en zagen een andere medewerker aan de carbon aandrijfriem voelen. Even later zouden ze waarschijnlijk om de beurt rondjes over het perron rijden. Niet aan denken. Eric deed een schietgebedje en liep hoofdschuddend naar buiten.