14/8: Kyzyl-Oi, de mooiste etappe so far

"Gaan jullie over de M41 naar Bishkek om daarna naar het Yssik-Köl meer te rijden? Dat is wel heel saai" zei André, de Nederlandse eigenaar van een guesthouse in Karakol. Nou vonden we het stuk van Jalal-Abad naar de Ala-Bel Pas niet bepaald een 'A6 van Almere naar Lelstad', maar toen we de A367 richting Kyzyl-Oi zagen snapten we wat hij bedoelde. Dit was misschien wel het mooiste dat we dit jaar hadden gezien. Een downhill gravel road langs de snelstromende Kokomoron rivier door een smalle valei met gesteente dat dan weer rood, groen of bruin kleurde. Met af en toe een vleug geel alsof iemand met een reuzen poedersuiker bus wat  stuifmeel over de hellingen had gestrooid. Dat de gravelroad was verworden tot een wasbord namen we op de koop toe. Want met deze route door het binnenland hebben we voor de komende 1,5 week ook afscheid genomen van het asfalt. Iets dat op dag 1 al meteen tot 2 problemen leidde: een gescheurde buitenband voor mij en een afgebroken bout in 1 van de voorste tasdragers van Eric. Maar dat laatste werd met wat tie-raps tijdelijk opgelost door 2 aardige Franse jongens die met hun vriendinnen in een Renault Kango de Mongolië Rally aan het rijden waren. "Is this road getting any better?" vroegen ze. "Not really". De band hebben we van binnen geplakt met nood patches. Kijken hoe lang dit houdt, en anders komen we over een dag of wat wel in een plaats waar we waarschijnlijk wel bouten en banden kunnen vinden.