14/7: Karakol, grensovergang naar Uzbekistan

"How was Uzbekistan?" vroegen we de 2 Zwitsers die we vlak voor de grensovergang tegenkwamen. "Mhwah, all flat, green and a bit boring". Nu kan ik me voorstellen dat als je net uit Tadzjikistan komt aangefietst, zelfs de Zwitserse Alpen 'boring' zijn. Maar wij vonden het allang best, als we maar uit die winderige zinderende zandbak weg mochten. Maar niet voordat we op gepaste wijze richting de grens werden uitgeleid met om de kilometer een groot billboard. Met daarop Turkmeense hoogtepunten in de categorieën architectuur, industrie, paarden, landbouw en sport. En dat paste dan weer prima binnen de reputatie van deze communistische staat, dat de twijfelachtige eer heeft op de ena laatste plaats (vlak boven Noord-Korea) in de internationale ranking van persvrijheid te staan. Waar toeristen op een toeristen visum verplicht worden begeleid door een Turkmeense gids, hebben wij op ons transit visum 4 dagen ongestoord kunnen reizen. En dat is natuurlijk veel te kort om een goed beeld te krijgen, maar de eerste indruk was vrolijker dan verwacht. Misschien waren het de gracieuze vrouwen in lange kleurige jurken of het moderne wagenpark. Na 2 uur 'processing' aan de grens mochten we Turkmenistan uit en Uzbekistan in. In Karakul vonden we een Motel dat geen motel bleek te zijn, maar een restaurant. Maar met wat communicatie met handen en voeten konden we toch blijven slapen. Naast het pool biljart wel te verstaan. En in een ander gebouwtje was ook nog wel een douche. En wat smaakt die eerste shaslik met een biertje dan goed!