13/7: Ucay, gezandstraald in de woestijn

Laten we voorop stellen dat we er zelf voor hebben gekozen in juli door Turkmenistan te fietsen i.p.v. aan de Franse Rivièra te gaan liggen (en dus niet moeten zeuren). We vertrokken om 7 uur en tot een uur of 10 het was heerlijk. De temperatuur was goed te doen en de wind te overzien. Maar rond een uur of 2 bereikte het water in onze bidons ongeveer het kookpunt en nam de wind toe. Blijkbaar hadden we onze  portie mazzel voor deze maand al opgebruikt (3/7). Na de knik in de route zouden we voor het eerst sinds 6 dagen geen wind tegen hebben. Maar precies toen dit stond te gebeuren draaide deze 90 graden en hadden we hem alsnog vol tegen. Na een km of 40 veranderde het landschap van landbouw groen naar woestijn met hier een daar een struik en zandduinen. Iedere tegenligger deed het zand op de weg opstuiven om met windkracht 6 vol in ons gezicht te landen. Aan het eind van de dag konden we concluderen dat we ieder zo'n 12,5 liter aan water, sap en fris hebben gedronken. Na 120 km waren we dan ook helemaal klaar met fietsen in de woestijn. We besloten de tegenwind van morgen niet af te wachten en een eind aan ons lijden te maken. En dus hebben we rond tienen 's avonds onze fietsen en tassen in de bagagewagon van de late trein naar Turkmenabat geladen en mochten wij in het naastgelegen hokje van de machinist op het Perzisch tapijt liggen. Om 2 uur (niet een hele lekkere onderhandelingspositie) hadden we na een nachtelijk fietstochtje door de stad bij het 3e hotel beet. Net op tijd om met een pot thee Duitsland de 1-0 te zien maken. De Rivièra is comfortabeler, maar ach we maken wel wat mee.