12/6: Tehran, een extra lange aflevering van 'Peking Express'

Het begon allemaal heel voorspoedig bij de Turkmeense Ambasade. We zaten met Hossain's 8 uur meeting op kantoor, mooi als eerste voor de deur bij de Ambassade. Ditmaal voor Eva en Johannes (11/6) en een stuk of 6 visa bureaus.  Om 9:15 werd ons medegedeeld dat onze aanvraag in orde was en we ons visum over 5 dagen na betaling konden ophalen. Yes, dit gaat soepel! Met de taxi door naar de Chinese Ambasade, of eigenlijk daar waar hij zat voordat hij was verhuisd. De taxi was al weg, dus lopend naar het punt dat iemand op onze kaart aanwees. De Chinezen waren onder de indruk van onze stapel hotelboekingen, maar zagen niet wat ze zochten. Namelijk een brief van de Nederlandse Ambasade. Zonder dat werd onze aanvraag niet in behandeling genomen. En dan zit je opeens in de volgende aflevering van 'Peking Express'. We hadden van voorgangers gehoord dat onze Ambasade dit niet doet, maar wilden toch een poging wagen. De dame die vlakbij op 3 hoog ons op Google zou kunnen laten zoeken naar het adres van 'onze man in Teheran' begon direct vlijtig een Chinese aanvraag in te vullen. Het duurde even voordat ze doorhad dat we echt alleen een adres nodig hadden. Door met de taxi naar de Nederlandse Ambasade. De (niet-Nederlandse) baliemedewerker legde ons uit dat ze een jaar geleden inderdaad met dit soort brieven waren gestopt en dat deze alsnog verstrekken tegen de regels zou zijn. Geen idee welke wet hiermee overtreden zou kunnen worden, maar volgens hem werken zaken in dit continent nu eenmaal anders dan in Europa. Voor zover de support van 'onze man in Teheran'. Terug naar de Chinese ambassade dat we niet aan dit verzoek konden voldoen en of er andersoortige brieven zijn die ook zouden kunnen volstaan. Ze liet ons een brief van de Zwitserse Ambasade zien als voorbeeld. Toen zakte m'n broek echt af, dit had werkelijk de complexiteit van een simpel voorloopbriefje ter introductie van ons als Nederlandse staatsburgers. Op zoek naar een plek om een mail te dichten aan de Nederlandse ambassade en te verzoeken om een afspraak (en alle venijnige woordkeus heel snel in te slikken). Voor het gemak er maar meteen een draft tekst bijgedaan naar Zwitsers voorbeeld zodat het voor hen echt maar 5 minuten werk zou zijn. Terug naar de  internetshop van gisteren omdat we daar de WiFi code nog van hadden en 'send'. Meteen een automatische reactie retour met hun eisen voor een verzoek tot consulaire support. En hup, ons verzoek en de gevraagde gegevens in het Engels weer hun kant op. Pff. Maar dan is het tijd voor lunch met Hossain die ook net klaar was met zijn werk (donderdag is onze zaterdag en dan werkt iedereen een halve dag). Op een prachtige plek in een tuin met ligbedden, tapijten en kussens. Tijd om de zure frustratie weg te slikken dat je na zoveel goedheid van wildvreemden onderweg strandt bij je eigen Ambasade. Maar gelukkig was er ook zoet, want deze dagen wordt de verjaardag van de 12e imam groots gevierd. En dat betekent dat de straten zijn versierd en er overal drankjes en lekkernijen worden uitgedeeld die je al langsrijdend met je auto oppikt. Met rook tegen het boze oog en harde muziek. Eenmaal thuis ontvingen we een mail van de Nederlandse Ambassade, dat we ons maandag om 10:00 uur mochten melden. De deur naar China ging even heel hard dicht, maar staat nu blijkbaar toch weer op een klein kiertje. Wordt vervolgd ...