11/6: Tehran, in onze eigen aflevering van 'Peking Express'

Hossain was zo aardig ons om 8:30 bij het Uzbeekse Consulaat af te zetten. Een half uur voor openingstijd om onze naam als nummer 9 en 10 op de lijst bij de poort te kunnen zetten. Maar wel achter de visumbureautjes met stapels paspoorten. En ook  achter Eva en Johannes uit Regensburg, die al 8 dagen op hun visum aan het wachten waren. Bemoedigend. Maar na 3 uur wachten hadden we het voor elkaar: mooie gekleurde visumstickers van Uzbekistan in onze paspoorten. Samen met Eva en Johannes door naar de Turkmeense Ambasade voor de volgende stempel. Die bleek al dicht, morgen mochten we het tussen 9 en 11 weer proberen. Maar men was wel zo vriendelijk vast een aanvraagformulier en wat instructies mee te geven. Daarna op zoek naar een copyshop die kleurenkopien kon maken, een plek met WiFi om onze Chinese planning rond te maken en tenslotte een internetshop met een printer om een maand aan Chinese hotelboekingen en een exit vliegticket uit China te kunnen boeken en printen. Maar een hoofdstad is altijd anders dan de rest van het land. Behalve dames volledig in het zwart, zagen we nu meer dames die hun hoofddoek als mode-item rond hun lokken en zonnebril hadden gedrapeerd. En iedereen was druk druk druk. We hadden zelfs onze eerste brute 'No' te pakken op onze hulpvraag. Bijzonder on-Iraans. En met enkel farsi op de gevels begon het dan toch een beetje op onze eigen editie van 'Peking Express' te lijken. In de hitte tegen de klok werken om alles rond te krijgen, een dag fietsen in 38 graden is relaxter. Maar dan is er altijd nog Hossain die telefonische luchtsteun verzorgde en mama Mahmoudzadeh die weer heerlijk had gekookt.