12/11/: Longshan, het zwarte goud

Sinds we in China zijn en over waterkokers en WiFi op de kamer (of gang) beschikken, hebben we een nieuw ochtendritueel. We drinken koffie in bed en lezen het laatste nieuws op iPad en iPhone voordat de dag begint. Heerlijk! Af en toe weten we namelijk Nescafé oploskoffie op de kop te tikken in een grote supermarkt. Met 42 Yuan voor een potje is dat voor Chinezen een heel bedrag. De titel 'zwart goud' is hier sowieso op z'n plaats. Een kop koffie begint in een café namelijk bij 25 Yuan. In Amsterdam krijgen ze dat verkocht, maar in Driebergen moeten ze daar toch echt niet mee aankomen. Ook chocolade is stevig geprijsd. Één supermarkt maakte het helemaal bont, door elektronische beveiliging door alle wikkels te slaan. Dit in tegenstelling tot lokaal voedsel in de dorpjes onderweg. Vandaag lunchten we bijvoorbeeld voor 20 Yuan. Omgerekend nog minder dan 2,5 EUR voor 2 grote kommen goedgevulde noodlesoep en een pot thee, voorafgegaan door een schaaltje zonnebloem pitten en 8 mandarijnen toe voor onderweg. Maar die laatsten hangen dan ook - net als de reuze grapefruits - onderweg overal aan de boom. Aan het eind van de dag reden we de provincie Hunan binnen, net als Sichuan bekend om zijn hete keuken. In het hotpot restaurant naast het hotel hielp één van de gasten ons uit de brand toen we vast liepen in het bestelproces. De 3 koks lagen vervolgens met hun witte buis en muts over de counter gebogen om maar te kunnen zien wat we van hun kunsten vonden. Één van de serveersters greep nog eens in toen ze vond dat we de vleeslapjes niet handig genoeg uit de hotpot visten en het kruidensalsa concept niet helemaal snapten. Geen woord Engels, maar allemaal zeer begaan. Aan het eind volgt de rekening van 103 Yuan, Eric geeft 105 en krijgt 5 terug. Negatieve fooi, weer eens wat anders.