7/11: Yichang, de sandwich

Ik sjouw al 9 maanden een zak ter grootte van een halve schoenendoos mee in m'n 'valuables tas'. Dat is rechtsvoor, de tas die - als we onderweg even stoppen - nooit op de fiets blijft hangen omdat daar de paspoorten, iPad, e-reader, zak met stekkers, toiletrol en dus deze zak in zitten. En zodra we op een hotelkamer aankomen gaat deze zak er als eerste uit omdat het ding vreselijk in de weg zit en niemand er geïnteresseerd in zal zijn als we de kamer verlaten. Onze EHBO zak, met alles wat we onderweg mogelijk nodig zouden kunnen hebben. Van pillen tegen hoogteziekte tot antibiotica kuren, van drukverband tot vetgaas voor grote schaafwonden en van scalpel tot steriele injectienaalden. Achteraf gezien misschien een beetje overdreven, maar je kan er maar om verlegen zitten in 'the middle of nowhere' van Kazachstan. Onze huisarts was voor vertrek niet te beroerd om even mee te denken over alle denkbare ellende op onze route. Ik vermoed dat de zorgverzekeraar zich af heeft gevraagd hoe we tegen zoveel rampspoed tegelijk hadden kunnen aanlopen bij het zien van deze declaratie. En gisteravond was dan het moment dat we er voor het eerst serieus lol van hadden. Want m'n vader had in vergelijkbare situaties met zijn rug goede ervaring met 100 Mg Diclofenac Natrium. En jawel, laten we dat paardenmiddel nou net hebben meegekregen. Dus hebben we gisteravond de 'sandwich' ingezet: èn Chinese TCM èn moderne westerse pillen. Geen idee welke het meest heeft bijgedragen, maar het ging vandaag al wat beter met Eric.