11/7: Mary, 4 uur met de trein in een verzengende hitte

Om 8:00 waren we er helemaal klaar voor, bij de Iraanse douane. Op de bagagedrager 12 liter ijswater (flessen uit de vriezer) en voldoende eten voor 1,5 dag om onze 5-daagde ratrace goed te beginnen. Maar de douane ging pas om 9:00 open. Zondag (vrijdag) of zomertijd, of zoiets. Na een snelle bagagecheck en 2 bijzonder langzame stempels mochten we door. Tussen de vrachtwagens door over een stalen brug naar de Turkmeense douane. Daar hoefden we niet langs 'Doctor John' voor een gezondheidscheck, maar mochten al onze tassen wel door de scanner. Nog even opgeven met hoeveel dollars we het land binnenkomen, 24 dollar administratiekosten betalen en met 2 langzame stempels en 4 nog tragere briefjes waren we binnen. Tegen 13:00 uur. Vlak voor het heetste moment van de dag, windkracht 6 tegen en nog 100 km te gaan voor de eerste plaats op de route waar we weer aan drinken zouden kunnen komen. We hebben het een km of 6 met zo'n 10 km per uur aangezien en toen bedacht dat dit voor vandaag een kansloze missie was. Op naar het treinstation, en jawel de trein naar Mary vertrok om 16:20 uur. Voor 5 Manat (1,28 EUR) kregen we 2 kaartjes en de fietsen konden gewoon mee. Alle tijd om onder een boom lunch te koken en eens goed om ons heen te kijken wat we nu eigenlijk zagen. De huizen hebben geen platte daken meer, maar zadeldaken en doen Curaçao's aan. De vrouwen lopen op slippertjes in lange gekleurde jurken, vaak met borduurwerk langs de kaftan halslijn. De hoofddoek is bont gekleurd en lijkt meer bedoeld om het haar hoog op het hoofd op zijn plek te houden dan om haar en neklijn aan het zicht te onttrekken. Het had wel iets vrolijks na al die zwarte chadors. In de trein zagen we droge vlakten en dromedarissen in het veld. Ja, nu zitten we werkelijk op de zijderoute! Even later volgden een web aan vaarten en sloten en leken we opeens in een Fries rietlandschap verzeild met koeien en mooie groene gewassen op het land. Geen idee hoe ze in deze hitte aan al dat water komen. Een oase blijkbaar, want even later ging het weer over in de vertrouwde droge vlaktes met hier en daar een struikje.