9/8: Tash-Komur, lelijk dorp maar hele aardige inwoners

Het mag dan het lelijkste dorp van Kirigizie zijn, aardige mensen wonen er wel. Voor  de verzelfstandiging werd hier het geld verdiend in de mijnbouw. Dwars door het langgerekte dorp lopen nog een aantal sporen en rangeerterreinen uit die tijd. Daar wordt een dorp inderdaad niet fraaier van. Terug naar de mensen. Gisteren had ik in mijn zoektocht naar internet al vrienden gemaakt met de bejaarde surveillant van het gemeentehuis. Het naastgelegen lokaal met de enige publieke computer van het dorp was al dicht, maar na enig nadenken suggereerde hij het eens bij de fotograaf te proberen. En jawel, ik mocht best even onze mail checken op zijn computer. En aangezien ik de komende weken bijzonder weinig WiFi verwacht, ook maar op zoek naar een Kirgizische datakaart voor de iPhone. Die werd verkocht door de kapster annex schoonheidsspecialiste naast de apotheek. De dame van de apotheek had ik gisteren al ontmoet en ze nodigde me uit voor thee op een krukje langs de weg terwijl de kapster op zoek ging naar haar handige zoon en een naald om Eric's iPhone open te krijgen. En handig was hij zeker: de SIM kaart werd met een schaar passend geknipt en m.b.v. een Russisch callcenter zowaar aan de praat gekregen. Ondertussen waren de 2 onderneemsters in de weer met een Engels lesboek en een gesprek over leeftijd, namen, waar we vandaan kwamen en naar toe gingen. En over kinderen, sinds Turkije al een terugkerend thema. Zij hadden er beide 4. Rond een uur of 6 zaten we buiten in de schaduw en hoorde ik "Geeke" op het pad achter het hotel. Daar stond de kapster in sjieke korenblauwe jurk, klaar voor een feestje. Anderhalve dag in Tash-Komur en nu al vrienden, Eric was zwaar onder de indruk.