27/6: Teheran, klaar voor de volgende ronde

Hossain had al voorspeld dat het moeilijk zou zijn om weer op de fiets te stappen als je langer dan een week bent afgestapt. Hij had gelijk, en dus hebben we ons vertrek vanochtend nog 1 dag uitgesteld. Daarnaast voelt dit moment ook een beetje als een omschakel moment (om in voetbaltermen te blijven). We zijn nu ruim 4 maanden onderweg en Teheran was de pleisterplaats die met al zijn ambassades de reis in het volgende trimester mogelijk zou moeten maken. Het trimester in de Stans, waarin het nog heter, onherbergzamer en minder comfortabel zal worden. Maar 's middags hebben we de route naar de Turkmeense grens bestudeerd en uitgezocht waar hotels en Warmshowers zitten. We nemen niet de kortste route over de snelweg langs de woestijn, maar de noordelijke route langs Sari en Bojnurd die gevarieerder en hopelijk ook iets minder warm zal zijn. Dat we daarvoor de Alborz Mountains nog een keer door moeten steken en later nog een forse pas op moeten om weer op het plateau te komen, nemen we op de koop toe. En dan begint het toch weer te kriebelen. Rest ons nog afscheid te nemen van de familie Mahmoudzadeh die ons de afgelopen 2,5 week zo vanzelfsprekend en met alle zorg heeft omarmd. Er is een Nederlands spreekwoord dat zegt "Bezoek en vis blijven 3 dagen fris". En dat is exact de crux in het cultuurverschil tussen Nederland en Iran. Alhoewel we vaak hebben gedacht dat het toch echt tijd was om te vertrekken, hebben zij ons dat gevoel nooit gegeven. Hoe kunnen we dat ooit goed maken? Vermoedelijk door andere reizigers als we weer thuis zijn met dezelfde open armen te ontvangen.