24/4: Akçakoca, wat groezeliger binnenland

We zijn duidelijk Instanbul uit. De bossen en het landschap zijn prachtig groen en fris, maar zodra je een plaatsje in het binnenland inrijdt is het allemaal wat groezeliger. En dan zijn de perfect gemanicuurde gras- en bloemenperkjes van Istanbul opeens heel ver weg. Veel zand en stof langs de weg, waar enthousiaste projectontwikkelaars in grotere plaatsen ogenschijnlijk lukraak wat appartementenblokken hebben neergezet. Verder vandaag extreem veel honden, meestal groot en blond met een vleug grijs. En iedere keer is het weer afwachten of het een luie is die alleen zijn kop opheft of 1 die een aanval aan het beramen is. Ook vandaag hebben we er weer een paar succesvol weggedazerd (17/3). En kindjes die vanuit de verte enthousiast 'hello' roepen, wat steevast klinkt als "Yellow!" Zij hadden na de Turkse nationale feestdag van gisteren (Kinderdag) namelijk nog een dagje vrij om uit te rusten van alle festiviteiten. Maar in onze overnachtingsplaats Akçakoca was het opeens weer 'aangeharkt' met een echte promenade aan zee en bomen. Een warm welkom na 100 km en 1030 hoogtemeters op de teller.