19/11: Hongjiang, paparazzi

Nu we weer wat verder weg zijn van de toeristische pleisterplaatsen, zijn we weer een bezienswaardigheid en wil iedereen met ons op de foto. Sommigen vragen het netjes, in handgebaren of m.b.v. een vertaal app. Anderen gaan 2 meter van je af staan, trekken hun smartphone open en schieten gewoon. We krijgen langzaam het gevoel hoe het moet zijn om door paparazzi gevolgd te worden. Maar wij kunnen er nog wel om lachen en schieten meestal met onze camera terug. Wat zij dan weer heel bijzonder vinden. Al was het maar omdat de compact camera in China niet lijkt te bestaand. De mannelijke Chinese toerist heeft een enorme camera met telelens voor zijn buik, vrouwen lopen met hun iPad te fotograferen en de jeugd heeft gewoon een smartphone (of phablet, het net iets grotere broertje dat hier de standaard lijkt). Maar sommigen doen wel heel veel moeite. De dame in kwestie filmde vanochtend eerst door het rechterraam van haar rijdende SUV, om de auto daarna aan de kant te zetten en het vanuit het linkerraam nog eens te proberen. Maar daar bleef het niet bij, een paar kilometer verderop werden we staande gehouden en werd een motorrijder gesommeerd af te stappen om een groepsfoto te maken na een sessie van foto's met òf Eric òf mij. En we moesten mee gaan eten, maar daar hebben we vriendelijk voor bedankt aangezien we net hadden ontbeten en het enthousiaste mens geen woord Engels sprak en dan ben je toch redelijk snel uitgepraat. Na al het 'gemountanbike' van afgelopen dagen, was de goed geasfalteerde 2 à 3-baans G209 weinig interessant en etappe doel Hongjiang al voor de lunch bereikt. En daar gingen we - jawel - gewoon weer op de foto.