11/9: Zharkent, laatste stad voor de Chinese grens

Geen kip te bekennen in het hotel vanochtend om 7:30, het tijdstip waarop we ons ontbijt hadden besteld. Behoorlijk op tijd, want we hadden grote plannen om vandaag Zharkent te bereiken. Maar zonder ontbijt wordt dat lastig. En terwijl we de keuken al hadden veroverd, de ketel op stond en we de kaas in de koelkast hadden gevonden, kwam daar toch de oude dame aan. In haar nachtpon met zo'n typische overgooier met een rits van de knieën tot het decolleté. Charmant. Maar eieren bakken kon ze als de beste. De 120 km vlogen voorbij met een forse rugwind. Van 1000 meter hoogte naar 1300 en weer terug naar 650. De uitgestrekte leegte was verbijsterend. Als je toch een tijdje geen mensen wilt zien, is dit wel 'the place to be'. Een beetje onherbergzaam, dat wel. Ik vermoed dat het hier in juli niet te harden is gezien alle kurkdroge rivierbeddingen. En de frisse wind die ook vandaag weer waaide doet vermoeden dat het 's winters behoorlijk guur kan zijn. We hebben natuurlijk maar een heel klein hoekje van dit enorme land gezien (wereldwijd 9e qua oppervlak). Maar als Zuidoost de meest gevarieerde regio is, moet de rest wel een enorme zandbak zijn. Maar dan is er altijd nog Almaty, de meest westerse stad van Centraal-Azië. Waar het leven goed is en we met heel veel plezier aan terug zullen denken.