10/9: Basshi, prairie landschap

We waren duidelijk van de hoofdader af, want alle onderhoudsambities gingen rechtdoor naar het noorden waar wij op het oosten aankoersten. Op een smal en redelijk geasfalteerd weggetje waar niet te veel verkeer op reed. Eerst 25 km vlak en daarna in 35 km klimmen naar ruim 1700 meter. Het landschap werd steeds ruiger en bruiner. Van goudgeel van het pas geoogste graan tot roestbruin van het steen en donkerbruin van de struiken. De wind zat op het eind van de klim in de rug en werd hoger steeds harder. Voor het eerst was het ook te koud om buiten te picknicken. Ik geloof dat we haast moeten gaan maken zodadelijk in China, want de herfst komt er aan. Eenmaal in de afdaling zagen we een enorm uitgestrekte prairie met hier en daar een polletje gras en een dorre struik. Van die struiken die je in western films  over de weg ziet rollen. Wat een eindeloze leegte naast de Altyn Emel bergrug. Maar na een km of 20 zie je dan toch in de verte een oase opduiken met veel bomen. In dit dorp vonden we een konak-uy (hotel) achter het Information Center van het Altyn-Emel National Park. Een park dat bekend is vanwege zijn zingende zandduin, die met de juiste stand van de droge wind het geluid van een vliegtuigmotor schijnt te maken. Maar die 50 km extra hebben we gelaten voor wat het is, want we willen morgen rechtdoor naar Zharkent. De laatste grote plaats voor de Chinese grens.